Mamy przyjemność zaprezentować artykuł poświęcony historii naszej szkoły. Autor niniejszych publikacji, pan Robert Borkowski z wykształcenia jest nauczycielem historii i wiedzy o społeczeństwie. Z chwilą zamieszkania w 2010 r. w Głogowie Małopolskim zainteresował się dziejami tego uroczego, galicyjskiego miasteczka. W efekcie powstała praca „Blaski i cienie życia w małym miasteczku. Głogów w XVIII wieku" wydawana obecnie przez Miejsko Gminną Bibliotekę Publiczną w Głogowie Młp. w formie „Kronik Głogowskich". W swym dorobku naukowym ma również dwa obszerne artykuły przedstawiające dzieje głogowskiej szkoły w okresach 1791-1918 oraz 1918-1945. Powstały one na podstawie źródeł historycznych znajdujących się w zasobach Archiwum Państwowego w Rzeszowie. Obecnie, w ramach powstającej pracy doktorskiej, zajmuje się odtworzeniem losów głogowskiej linii książąt Lubomirskich - właścicieli miasteczka w XVIII wieku. Pragnie w ten sposób wydobyć z zapomnienia ludzi, którzy w przeszłości decydowali o życiu Głogowa i stanowili jednocześnie elitę Rzeczypospolitej.

 

Publikacja

 

Lata 1791 - 1918
O szkolnictwie powszechnym w Głogowie można mówić począwszy od 1 lipca 1791 roku, tego to dnia w Głogowie odczytano dokument, wydany przez księżną Mariannę Karolinę Radziwiłłową, córkę Urszuli Lubomirskiej, o otrzymaniu w dniu 19 maja 1791 roku w Wiedniu zgody na utworzenie w Głogowie szkoły normalnej, czyli powszechnej, dostępnej dla wszystkich. Dokument ten zawierał również informację o powołaniu nauczyciela do tejże szkoły, został nim Krzysztof Larymowicz. Szkołę tę otwarto dnia 14 października 1791 roku, poprzedzając tą uroczystość mszą świętą pod przewodnictwem ks. Piotra Bętkowskiego. Szkoła zajęła piętro ratusza. Uczęszczały do niej tylko dzieci z Głogowa w liczbie 106 osób (65 chłopców, 41 dziewcząt). Oczywiście wcześniej również istniała szkoła w Głogowie, ale była to jedynie szkoła parafialna o nikłym zasięgu, ucząca dzieci czytania i pisania. Naukę w niej prowadził organista lub ktoś wyznaczony do tego zadania przez parafię. Od 1823 roku do szkoły głogowskiej zaczęła uczęszczać część uczniów z okolicznych wiosek.
Dnia 10 marca 1824 roku konsystorz przemyski mianował pierwszego pomocnika nauczyciela, został nim Paweł Bukietyński, który po śmieci Larymowicza (w 1833 roku), kierował szkołą do 1874 roku.
W 1831 roku szkoła otrzymała tytuł trywialnej (czyli niższej) i składała się z dwóch oddziałów klasy elementarnej z wykładowym językiem niemieckim, gdyż Głogów znajdował się w zaborze austriackim. W 1867 roku ukazała się ustawa krajowa, zawierająca zapis na temat języka wykładowego i postanowienie cesarskie zatwierdzające statut Rady Szkolnej Krajowej. Była to już właściwie ostatnia chwila dla reformy szkolnictwa, ponieważ szkoły ludowe miały zatrważająco niski poziom nauczania. Podręczniki zaś zupełnie nie odpowiadały celom szkolnictwa ludowego i zamiast rozwijać młode umysły, nastawiały się na zniemczanie i bezmyślne wbijanie do głów niepotrzebnych informacji. Większość nauczycieli miała ukończony zaledwie 3 miesięczny kurs podstawowy, a więc ich wiedza była znikoma.
W 1878 roku w szkole głogowskiej obok etatu kierownika (którym był od 1874 roku Rudolf Menerka) utworzono 2 etaty nauczycielskie: starszy i młodszy. W 1883 roku utworzono dodatkowy etat nauczyciela nadetatowego. Poziom szkoły ciągle się podnosił i w dniu 10 września 1891 roku była to 4 klasowa szkoła mieszana z 4 nauczycielami. Stan ten został potwierdzony ustawą Rady Szkolnej Krajowej w 1895 roku. Rozporządzenie to dodatkowo uściślało z jakich miejscowości pochodzą uczniowie: Głogów, Zabajka i Wola Cicha. Powinnością ludności tych miejscowości było pokrywanie wszelkich wydatków szkolnych. Dnia 22 maja 1911 roku Rada Szkolna Krajowa wydała uchwałę powołującą 5 klasową szkołę mieszaną w Głogowie.

szk2Nauka odbywała się na piętrze ratusza. Ponadto przy szkole funkcjonowały tzw. klasy nadetatowe, które pobierały naukę w domach prywatnych przy ul. Mickiewicza. Klasy te skupiały uczniów, którzy ukończyli już przypisaną prawem naukę i chcieli kształcić się dalej. Mogli korzystać z tej formy nauki, aż do 20 roku życia. Warunki do nauki w ratuszu były fatalne (hałas, kurz, zapach zgnilizny). Powszechnie krytykowano władze miejskie z powodu braku budynku dla szkoły. Miejscowy lekarz twierdził nawet, że nadmierny rozwój gruźlicy miasto zawdzięcza właśnie szkole i warunkom w niej panującym.
Początkiem XX wieku, gdy kierownikiem szkoły był Mieczysław Misiewicz, a po nim Adolf Czekoński, w głogowskiej szkole bardzo dbano o porządek i bezpieczeństwo. Zalecano, aby uczniowie przychodząc do szkoły wycierali obuwie, pluli do spluwaczek umieszczonych przy wejściu i nie zaśmiecali sal lekcyjnych. Wprowadzono też zakaz gry w piłkę, kiczki i guziki w miejscach publicznych. Szczególną wagę przywiązywano też do ochrony przeciwpożarowej, czego wynikiem było przyjęcie w 1904 roku „Regulaminu ogniowego dla zakładów szkolnych". Nauczyciel posiadał nieomal nieograniczoną władzę. Podczas spaceru miał prawo reagować na złe zachowania uczniów i pociągać do odpowiedzialności rodziców. Za złe zachowania uważano wówczas chodzenie do karczm, udział w weselu, łowienie zwierzyny itp. Często wydalano karnie uczniów ze szkoły, nawet za przewinienia rodziców. Przykładowo w 1904 roku wydalono na miesiąc uczennicę klasy trzeciej, ponieważ jej matka nakrzyczała na nauczycielkę. Uczeń mijając nauczyciela musiał pozdrawiać go słowami „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". W ówczesnej szkole nauczano: religii, czytania, pisania, języka polskiego, języka rosyjskiego, języka niemieckiego, rachunków w połączeniu z nauką o formach geometrycznych, wiadomości z dziejów i przyrody, rysunków, śpiewu, robót ręcznych, gimnastyki. Uczniowie byli oceniani w następujących kategoriach, według 4 stopniowej skali ocen: uczęszczanie, ćwiczenia religijne, obyczaje, pilność, postęp, porządek zewnętrzny.

szk7W okresie I wojny światowej część nauczycieli otrzymała powołanie do służby wojskowej, a w szkole zakwaterowano żołnierzy, najpierw austriackich, potem rosyjskich, następnie znów austriackich. Uczniowie wraz z pozostałymi nauczycielami angażowali się w aktywną pomoc dla żołnierzy austriackich, wykonywali szaliki, czapki itp. z włóczki, brali udział w zbiórkach liści na sienniki.
Lata 1918 - 1939
W momencie odzyskania przez Polskę niepodległości szkolnictwo stanęło przed nowymi wyzwaniami, wynikającymi z odrodzenia państwa polskiego. W byłej Galicji sytuacja szkolnictwa, w porównaniu z resztą kraju, była dobra. Nie brakowało tu budynków szkolnych, wykwalifikowanej kadry, jednak należało położyć nacisk na zmianę programów nauczania i druk nowych podręczników. Problemem zaś całego kraju była duża rozbieżność w wymaganiach edukacyjnych w poszczególnych zaborach co prowadziło w sytuacji odrodzonej Rzeczypospolitej do wielu nieporozumień.
W głogowskiej szkole powszechnej w latach 1918-1939 pracowało bardzo wielu nauczycieli. Część z nich była tu bardzo krótko, jednak niektórzy na wiele lat zostali związani z głogowską szkołą. Kierownikami szkoły w okresie 20-lecia byli: do końca września 1920 roku Adolf Czekoński, Tomasz Świetlik (do sierpnia 1921 roku), Rudolf Auriga (do 30 czerwca 1935 roku), Józef Sukiennik.
W roku szkolnym 1918/1919 w głogowskiej szkole było zatrudnionych 9 nauczycieli, co w skali całościowej dawało najniższą liczbę zatrudnionych. Najwięcej nauczycieli pracowało tutaj w roku szkolnym 1923/1924, bo aż 15. Liczba ta jest w pełni zrozumiała, ponieważ właśnie w tym okresie zdecydowanie wzrosła ilość dzieci w wieku szkolnym, których rodzice chętniej niż dotychczas zaczęli posyłać do szkół, gdyż ówczesne szkolnictwo w końcu zaczęło nabierać jakiejś wartości, a do pracy przyszli nowi nauczyciele, wykształceni już według polskich programów nauczania, którzy chętnie angażowali się w działalność społeczną. Mimo że już wówczas istniał obowiązek szkolny, to nadal wiele rodzin go nie przestrzegało. Gmina głogowska miała problemy z egzekucją tego obowiązku jeszcze w latach czterdziestych XX w.
Organizacja szkół w dwudziestoleciu międzywojennym opierała się głównie na ustawie z dnia 17 lutego 1922 roku i rozporządzeniach Ministerstwa Oświaty. Według tego szkoła siedmioklasowa (status ten głogowska szkoła otrzymała 14 października 1924 roku) to taka w której uczyło się ponad 300 uczniów, ale nie więcej niż 650 i pracowało minimum 7 nauczycieli. Skarb państwa finansował utrzymanie nauczycieli, wydatki na pomoce naukowe, gminy zaś ponosiły koszty utrzymania budynku szkolnego. Odległość od miejsca zamieszkania do szkoły nie mogła być większa niż 3 km. Na czele szkoły stał kierownik, nauczyciele zaś tworzyli radę pedagogiczną. Nauka odbywała się od poniedziałku do soboty, a tydzień pracy nauczyciela wynosił 30 godzin. Rok szkolny przed 1932 rokiem powinien rozpoczynać się dnia 1 września, a kończyć się 30 czerwca, od roku 1933 okres nauki trwał od dnia 20 sierpnia do 15 czerwca i dzielił się na 4 okresy z feriami zimowymi od 23 grudnia do 15 stycznia.
W szkole powszechnej w Głogowie starano się przestrzegać wszelkich wytycznych Ministerstwa, ale i też starano się organizować zajęcia ponadprogramowe. Jednak do roku szkolnego 1928/1929 nie udało się zbyt wiele zrobić, ponieważ warunki lokalowe w ratuszu były tragiczne, toteż głównie prowadzono dożywianie. Już w 1922 roku kierownik szkoły zgłaszał zły stan dachu ratusza. Podczas deszczu woda przeciekała przez sufit i zalewała jedną z sal na piętrze. W 1923 głogowska komisja budowlana nakazała zamknąć budynek, ponieważ groził zawaleniem, jednak nauka odbywała się tam nadal, a podczas deszczu woda strugami wlewała się do sal. Wtedy to właśnie postanowiono wybudować nowy budynek szkolny.

szk6Pod nowy gmach szkolny gmina zakupiła działkę w „Grabinie" obok Ochronki, oraz zapłaciła za wykonanie planów. Koszty inwestycji wyliczono na 360.000 zł, starano się więc o refundację 50% tej kwoty ze skarbu państwa. Ustalono że większość prac przy budowie ludność wykona sama, aby obniżyć koszty. Początkowo budowa nowej szkoły, dzięki subwencjom rządowym, szła sprawnie, jednak jesienią 1926 roku zabrakło pieniędzy. Z trudem zakończono budowę jesienią 1928 roku. Budynek ten był bardzo nowoczesny i przestronny, sale były bardzo duże, w każdej z nich piec. Aktualnie w budynku tym mieści się szkoła podstawowa.
W nowym gmachu szkolnym istniały idealne warunki do zajęć pozalekcyjnych, mieściła się tutaj świetlica, sklepik szkolny oraz biblioteka. W szkole funkcjonował samorząd uczniowski, a na korytarzach podczas przerw odbywały się dyżury uczniów pilnujących porządku. W 1934 roku biblioteka szkolna posiadała 531 książek, oraz prenumerowała czasopisma „Płomyk", „Płomyczek", „Skaut". U uczniów rozwijano umiejętność oszczędzania oraz prawidłowego zarządzania finansami. Oszczędności uczniowskie były zdeponowane w Kasie Zaliczkowej, młodzież klas szóstych i siódmych prowadziła zaś sklepik szkolny i całą dokumentację ksiąg kasowych. Na terenie szkoły działały: chór szkolny, żeńska drużyna harcerska, kółko artystyczne. Przez cały okres międzywojenny aktywnie prowadzono akcję dożywiania dzieci i młodzieży. Początkowo gotowano posiłki dla około 300 dzieci, jednak później w miarę ubożenia społeczeństwa dożywianie polegało na zapewnieniu uczniom bułek i kawy z mlekiem lub herbaty.
Charakterystyczne dla szkoły w latach 1918-1939 było wychowanie w duchu patriotyczno-religijnym. Rok szkolny, a nawet poszczególne semestry rozpoczynano i kończono udziałem w uroczystej mszy. Przed nabożeństwami i spowiedzią odbywały się zbiórki przy szkole, a potem wszyscy razem z nauczycielami szli do kościoła. Cała szkoła uczestniczyła również w pogrzebach uczniów, co w tamtych czasach było dość częste. Niekiedy nawet wypłacano pobory dla nauczycieli po mszy. Zachowanie się uczniów w kościele i stosunek do osób duchownych miały wpływ na ocenę z zachowania. Równie dużą wagę przykładano do wychowania młodzieży w duchu patriotycznym. W tym celu uroczyście obchodzono wszelkie rocznice np. 100-lecia wybuchu powstania listopadowego, wiktorii wiedeńskiej. Po śmierci Piłsudskiego głogowska młodzież wykonała urnę z drewna z mosiężnym napisem Wodzowi Narodu Szkoła Powszechna w Głogowie i zorganizowała uroczystość na cmentarzu, podczas której w obecności sztandaru szkoły, pobrano do urny ziemię z grobów powstańców z 1863 roku. W uroczystości tej uczestniczyli reprezentanci władz miejskich, parafii oraz tłumy mieszkańców. Urna została wysłana do Warszawy.

szk3Końcem 1929 roku zadecydowano że szkoła powinna mieć swój sztandar, w tym celu młodzież samodzielnie zbierała fundusze. Dnia 22 czerwca 1930 roku nastąpiło uroczyste poświęcenie sztandaru podczas nabożeństwa połączone z przemowami księdza, nauczycieli oraz wbijaniem pamiątkowych gwoździ. Młodzież głogowska manifestowała również swój szacunek dla armii. Demonstracje te były zapewne bardzo szczere, ponieważ właśnie z tej przedwojennej głogowskiej młodzieży wielu chłopców związało się na stałe z wojskiem i otrzymało stopnie oficerskie. Podobnie jak stosunek do religii, patriotyzm uczniów miał wpływ na ocenę z zachowania, z tą różnicą że zdarzały się przypadki usunięcia uczniów ze szkoły za negatywne wypowiadanie się o państwie polskim.
Lata 1939 - 1945
W 1939 roku sytuacja głogowskiej szkoły powszechnej uległa diametralnej zmianie. Według sprawozdań budżetowych z lat okupacji głogowska szkoła była przez cały ten czas siedmioklasowa i posiadała w 1942 roku 7 nauczycieli i 462 uczniów, a w 1944 roku 8 nauczycieli i 508 uczniów.
Nauka odbywała się w budynkach Ochronki i „Sokoła", ponieważ budynek szkolny zajęło wojsko niemieckie. Rok szkolny 1939/1940 rozpoczął się 2 grudnia 1939 roku, pomimo wielkich utrudnień ze strony władz okupacyjnych nauka trwała nieprzerwanie przez całą okupację. Niemcy w lutym 1940 roku odebrali szkole polskie podręczniki, wielu nauczycieli przeniesiono do innych szkół a nauczycielki które miały mężów zostały usunięte z pracy. Pomoce naukowe podobno rozkradli mieszkańcy Głogowa, niektóre z ksiąg dokumentacji szkolnej zaginęły, a mapy w 1943 roku spłonęły razem z ratuszem, ponieważ tam były przechowywane. Z programów nauczania usunięto historię i geografię, a nauczano języka polskiego, religii, nauki o przyrodzie, arytmetyki z geometrią, rysunku, zajęć praktycznych, śpiewu, ćwiczeń cielesnych i robót kobiecych. Usunięcie z wykazu przedmiotów, dozwolonych do nauczania w szkole polskiej, historii i geografii miało doprowadzić do całkowitego zatracenia świadomości narodowej młodych Polaków i doprowadzenia do sytuacji w której nie będą potrafili powiedzieć czegokolwiek na temat historii i geografii Polski. W planach niemieckich Polska miała zniknąć zupełnie z mapy po raz kolejny, a wraz z nią wszelka pamięć o niej. Plany te nie zostały zrealizowane głównie dzięki polskim nauczycielom, którzy niejednokrotnie narażając swoje życie uczyli młodzież zakazanych przedmiotów. Ponadto duże znaczenie zapewne odegrało tutaj przedwojenne wychowanie w duchu patriotyczno-religijnym.
Lata 1945 - 1989
Po zakończeniu działań wojennych miasteczko i jego mieszkańcy powoli otrząsali się z traumatycznych przeżyć czasów okupacji. Każdy nowy dzień zabliźniał rany i łagodził ból. Z ulic usuwano gruzy, odbudowywano zniszczone domy, remontowano uszkodzone gmachy użyteczności publicznej. Dużo wysiłku i pracy włożono w odnowienie zdewastowanego budynku szkoły, w którym brakowało m. in. okien i drzwi. Stosunkowo szybko, dzięki wspólnemu wysiłkowi wszystkich mieszkańców Głogowa, poradzono sobie z najpilniejszymi potrzebami i już 15 września 1945 roku w szkolnych murach zabrzmiał pierwszy dzwonek obwieszczający początek nowego roku szkolnego. Dla dzieci i młodzieży żyjących przez sześć długich lat okupacji w ciągłym strachu i niepewności tego, co przyniesie następny dzień, była to zapowiedź powrotu do normalności i stabilizacji. Pomimo braku podręczników i pomocy naukowych, chętnie zaczęły uczęszczać do szkoły, brać udział w zajęciach lekcyjnych, rozwijać swe zdolności na kółkach zainteresowań oraz podejmować aktywną działalność w organizacjach młodzieżowych.

szk1Nauka w szkole polskiej po II wojnie światowej była powszechna i obowiązkowa, objęte nią więc zostały wszystkie dzieci z terenu Głogowa – około 400 osób. Uczyły się one w systemie 7- klasowym, a od 1962 roku 8- klasowym. W okresie powojennym w szkole pracowało 10 nauczycieli, z czasem liczba ta wzrastała. Szkoła – dzięki efektywnej współpracy uczniów i grona pedagogicznego osiągała znaczące sukcesy dydaktyczno – wychowawcze i była uznawana za jedną z najlepszych w regionie. W głogowskiej szkole dzieci i nauczyciele – oprócz pracy lekcyjnej – angażowali się w przygotowywanie licznych występów artystycznych uświetniających uroczystości szkolne (np. pasowanie pierwszoklasistów, pożegnanie uczniów klas VIII) i środowiskowe: Dzień Nauczyciela, Dzień Kobiet, Dzień Matki, Dzień Włókniarza. Oprócz tego organizowali zabawy klasowe: „Andrzejki" , „Mikołajki", bale karnawałowe. Chętnie włączali się też w akcje społeczne, organizując kiermasze i zbiórki pieniędzy przeznaczone na potrzeby rozbudowującego się miasteczka. W wolnym czasie wyjeżdżali na wycieczki krajoznawcze i kolonie. Gościli też w szkole rówieśników z innych miast polskich, a także z zagranicy, np. z Węgier. Szkoła organizowała również zajęcia w wolne soboty. Nauczyciele prowadzili wówczas zespoły wyrównawcze i kółka zainteresowań. Odbywały się wtedy też konkursy: recytatorskie, muzyczne, artystyczne, sportowe. Rozwija się także w niej oświatę dla dorosłych. W godzinach popołudniowo – wieczornych uczęszczają do głogowskiej placówki osoby pełnoletnie, mające jednak pewne niedobory w podstawowym wykształceniu. Rozpoczęła również działalność świetlica szkolna. Zajmuje się ona dożywianiem dzieci i organizowaniem im czasu wolnego po lekcjach. W jej ramach działają koła maszynopisania, papieroplastyki, nauki gry na skrzypcach, mandolinie i pianinie oraz kółko taneczne. Powstała także biblioteka szkolna, udostępniająca dzieciom posiadane książki i organizująca konkursy czytelnicze. Na terenie przylegającym do szkoły utworzono boiska sportowe i ogródek szkolny, a całość otoczono płotem. Szkoła głogowska stanowiła więc centrum kulturowe miasteczka, mocno angażując się w życie lokalnej społeczności. Była również otwarta na współpracę i nawiązywanie przyjaznych kontaktów z innymi placówkami oświatowymi w kraju i poza jego granicami.
Po reformie oświaty w 1973 roku utworzono w Głogowie Młp. Zbiorczą Szkołę Gminną. Objęła ona swym zasięgiem uczniów nie tylko już z terenów miasteczka, ale i okolicznych wiosek. Dzieci te dowożone były do Głogowa specjalnymi autobusami szkolnymi. W sumie w placówce uczyło się około 850- cioro dzieci, zwykle w czterech równoległych oddziałach. W Zbiorczej Szkole w Głogowie pracowało 30 nauczycieli. Ze względu na trudne warunki lokalowe nauka odbywała się na dwie zmiany. Pierwsza lekcja zaczynała się o 7.20, ostatnia kończyła o 18.15.
W 1987 roku podjęto decyzję o rozbudowie szkoły. Postanowiono dobudować do istniejącego zupełnie nowy budynek szkolny. Powstał Komitet Budowy Szkoły. Na specjalne konto tzw. Narodowego Czynu Pomocy Szkole wpływały fundusze od osób prywatnych i zakładów pracy na rozbudowę głogowskiej szkoły. Istniejące w gminie zakłady pracy dostarczały – czasem nieodpłatnie – potrzebne materiały oraz przysyłały na budowę swoich pracowników. Duży wkład w budowę stanowiły prace wykonane w czynie społecznym przez rodziców uczniów.
Lata 1989 - 1999
1 września 1989 roku nastąpiło uroczyste otwarcie nowej szkoły. W nowowybudowanym gmachu szkoły uczyły się dzieci klas IV – VIII, a w starym I – III. Dodatkowo w tym ostatnim dzieci ze starszych klas miały muzykę, pracę – technikę, kulturę fizyczną. Funkcjonowała tam świetlica, biblioteka z czytelnią i stołówka. Warunki pracy znacznie się poprawiły. Wszystkie lekcje zaczynały się o godz. 8.10, nauka przebiegała w systemie jednozmianowym. Po lekcjach sale były wolne i mogły w nich odbywać się kółka przedmiotowe i zajęcia wyrównawcze.
Przemiany polityczno – społeczno – gospodarcze roku 1989 nie pozostały bez echa również w polskiej oświacie. W głogowskiej szkole – podobnie jak w całym kraju – zmianie uległ program nauczania, przywrócono lekcje religii, a język rosyjski przestał być obowiązkowym. Zaczęto uroczyście obchodzić Święto Odzyskania przez Polskę Niepodległości oraz rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja, organizować spotkania opłatkowe i wystawiać Jasełka.
Współczesność

szk4Najważniejsze zmiany organizacyjne w oświacie nastąpiły w roku 1999. Od czasu tej reformy głogowska szkoła zaczęła funkcjonować jako Zespół Szkół. W jego skład wchodzi szkoła podstawowa, do której uczęszczają dzieci klas I – VI oraz gimnazjum, w którym uczy się młodzież klas I – III. Ogółem w placówce obowiązek szkolny realizuje około 900 uczniów z terenu Głogowa Młp. i okolicznych wiosek: Stykowa, Zabajki, Lipia, Rogoźnicy, Leśnej i Cichej Woli. Pracuje w niej blisko 100 nauczycieli. Głogowska szkoła odgrywa istotną rolę w lokalnym środowisku, organizuje lub bierze aktywny udział w przedsięwzięciach o zasięgu ogólnopolskim, współpracuje z placówkami oświatowymi z krajów Unii Europejskiej i Ukrainy. Uczniowie głogowskiej szkoły są otwarci na potrzeby innych ludzi. Dajemy temu wyraz uczestnicząc w akcjach charytatywnych: „Pomóż dziecku", „Góra Grosza", „Każdy może zostać świętym Mikołajem" oraz obchodach Tygodnia Miłosierdzia i Dnia Papieskiego. W okresie świątecznym pamiętają również o osobach starszych i samotnych, wykonują kartki i stroiki świąteczne, które potem roznoszą - wraz z życzeniami - do domów osób chorych, niepełnosprawnych i samotnych. Biorą chętnie udział w rozmaitych konkursach: przedmiotowych, artystycznych i sportowych, osiągając często znaczące sukcesy w gminie, województwie, kraju, a nawet zdobywając nagrody i uznanie poza granicami Polski.

szk5Szkoła nawiązuje i pogłębia współpracę ze szkołami w Unii Europejskiej. Dzięki temu uczniowie poznają bliżej realia życia naszych rówieśników w innych europejskich szkołach (m.in. w Hiszpanii, Dani, Niemczech), nawiązują nowe znajomości, odwiedzają tamtejsze szkoły i goszczą w swoich domach uczniów z zaprzyjaźnionych placówek. Realizują również projekty edukacyjne we współpracy z polskimi szkołami na Ukrainie. Bliska, serdeczna współpraca nawiązana jest również ze szkołą w Spiskim Podgrodziu w Słowacji – mieście partnerskim Głogowa Młp.
Świadomi odpowiedzialności za środowisko naturalne angażują się także w działalność ekologiczną. Chętnie biorą udział w segregowaniu surowców wtórnych, akcji „Sprzątanie świata", Balach Ekologicznych, pracują w ogródku szkolnym „Niezapominajka". Docenieniem tej działalności było przyznanie naszej szkole w ramach ogólnopolskiego konkursu „Przyjaźni Środowisku" tytułu laureata w kategorii „Promotor Ekologii".
Uczniowie naszej szkoły czynnie zaangażowani są również w zgłębianie przeszłości swego regionu. Biorą udział w ogólnopolskich akcjach poświęconych temu zagadnieniu np. „Ślady przeszłości – uczniowie adoptują zabytki", „Katyń – ocalić od zapomnienia". Dzięki zbiorom przekazanym szkole m.in. przez dzieci i ich rodziców utworzone zostało Muzeum Małej Ojczyzny. W ramach jego działalności organizowane są wystawy dla lokalnej społeczności oraz prowadzone w ciekawy sposób lekcje historii. Chętnie także angażują się w poznawanie dziejów kraju. Aktywnie włączamy się w listopadzie w obchody Dnia Patriotycznego, przygotowują audycje upamiętniające najważniejsze wydarzenia z dziejów Polski.
W tym samym czasie, gdy powstawał Zespół Szkół w Głogowie Młp., Szkoła Podstawowa uroczyście przyjęła imię Księdza Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Gimnazjum otrzymało również to imię w lutym 2004 roku. W ten sposób oddano cześć wielkiemu Polakowi, chrześcijaninowi i człowiekowi. Cała społeczność szkolna pragnie coraz lepiej poznawać życie i dokonania swego Patrona, propagować jego nauki oraz naśladować go w życiu codziennym.
Pamięć o nim i jego zasługach żywa jest przez cały rok szkolny. W każdej klasie znajduje się gazetka ścienna poświęcona Prymasowi. Na lekcjach wychowawczych rozważane są myśli i przesłania Kardynała. Uczniowie biorą udział w szkolnych konkursach wiedzy o Patronie oraz w konkursach literackich i recytatorskich jemu poświęconych. Co roku uczestniczą w rajdzie „Śladami Prymasa Tysiąclecia", w Ogólnopolskim Turnieju Piłki Nożnej Halowej Szkół im. Księdza Kardynała Stefana Wyszyńskiego, wrześniowych spotkaniach Szkół Prymasowskich w Komańczy. Nauczyciele i uczniowie, należąc do Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół im. Ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego nawiązują przyjazne i serdeczne stosunki z innymi placówkami oświatowymi w Polsce, które obrały sobie za patrona Prymasa Tysiąclecia. Wraz z nimi współorganizowane są Ogólnopolskie Zloty Szkół im. Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie oraz Ogólnopolskie Pielgrzymki Szkół Prymasowskich do Częstochowy. Co roku, 28 maja, uroczyście obchodzony jest Dzień Patrona Szkoły. Do kalendarza organizowanych przez naszą placówkę imprez na stałe wpisał się ogólnopolski konkurs „Z Prymasem Tysiąclecia w trzecie tysiąclecie". Dzięki temu, z ogromną chlubą i radością, możemy wypełniać duchowy testament Patrona: stajemy się lepszymi ludźmi, którym gorąco leżą na sercu losy Ojczyzny i Kościoła.

źródło: praca magisterska pani Anny Wójcikowskiej oraz scenariusz akademii środowiskowej z okazji 220- lecia szkoły opracowany przez panią Agnieszkę Kowalską i Renatę Rusin

 

facebook biblioteka

Dziennik

for-fb-synergia-logo kopiowanie

 

Programy

eu flag-erasmus vect pos kopiowanie

alardlabio-778x300

 logo szkola z klasa poziome transparent
eduscience


swiss contribution


przechwytywanie

Polecane strony

bip1

 

 um

mgdk

baner zg

 

 

 men

oke

 cke

 kuratorium

 wyszynski

 

 

mod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_counter
mod_vvisit_counterDzisiaj44
mod_vvisit_counterWczoraj222
mod_vvisit_counterTen miesiąc4106
mod_vvisit_counterPoprzedni miesiąc7220

Aktualnie: gości 4 połączonych
Twoje IP: 107.23.85.179
 , 
Dzisaj jest: 19 Mar, 2024